(en chaos blijkbaar standaard inbegrepen)
Soms voelt mijn hoofd als een browser met 86 tabbladen open. En allemaal hebben ze geluid aan.
Het ene moment droom ik van een grote gym — niet zomaar een gym, maar een plek waar écht alles samenkomt. Waar mensen niet alleen trainen, maar ook werken aan hun mindset, voeding en het gevoel dat ze weer lekker in hun vel zitten. Een plek waar meerdere disciplines elkaar versterken, waar persoonlijke begeleiding écht persoonlijk is, waar goeie (echt goeie) koffie altijd klaarstaat en waar iedereen zich welkom voelt.
En het volgende moment klinkt het door het huis: “Mamaaaaaa!!!” — drie keer, tegelijk, in surround sound. Want ja, wij hebben drie dochters thuis. Drie heerlijke, bijzondere meiden. En eentje daarvan heeft temperament én ADHD. Een topcombinatie als je van avontuur houdt — iets minder top als je net probeert te mediteren of een planning wilt maken.
Soms denk ik serieus: zullen we gewoon emigreren? Weg van de prikkels, de to-do’s, het eeuwige “moeten”. En dan besef ik: daar moet ik ook gewoon koken, opvoeden en de was doen. Dus ja… laat maar.
Alles willen = niks rusten (en tóch alles doen)
Mijn hoofd zit vol dromen. Van die gym. Van spreken voor een groot publiek. Van meer mensen inspireren dat fit zijn zoveel meer is dan een strak lijf of een perfect schema. Misschien een boek.
Maar ondertussen roept het leven gewoon keihard terug:
“Hey! Er is nog huiswerk! En sportclubjes! En oh ja, de wasmand is weer vol. Succes ermee.”
Ik wil alles. Alles tegelijk. En meestal wil ik het ook gisteren.
Maar dat werkt dus niet.
Dan word ik ook gewoon moe, prikkelbaar en verandert mijn brein in een soort Windows 95 die vastloopt bij te veel openstaande programma’s en error.
Perfectie is overrated
En juist daar — in die chaos — besef ik steeds weer: perfectie is zooo overrated.
Want weet je? Ik héb nu al iets moois. Een gym waar mensen sterker worden, niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Een plek met lieve, trouwe klanten die me elke dag laten zien waarom ik dit werk doe.
Ik héb die community al. Warm, echt, betrokken.
En ja, ik droom van die grotere plek. Niet omdat ik nu iets mis, maar omdat ik nog meer mensen wil helpen. Omdat ik geloof dat als ík het neerzet, het echt anders wordt. Niet de standaard gym, maar een plek waar mensen binnenlopen en denken: ja, hier mag ik gewoon echt mezelf zijn.
Maar tot het zover is… doe ik precies wat ik nú kan.
Want alles tegelijk? Dat lukt niemand. En dat hoeft ook niet.
De echte winst
Ik leer steeds meer :).
Het leven is niet óf-óf. Het is en-en!
Ik kan moeder zijn én ondernemer.
Dromer én doener.
Ambitieus én soms compleet overweldigd.
Ik kan van chaos houden én verlangen naar rust.
En misschien is dat wel de kunst: niet proberen te passen in het plaatje van “hoe het hoort”, maar te leren dansen met hoe het ís.
Het hoeft niet perfect. Het mag echt zijn.
Dus nee, ik kan niet alles. Maar wat ik doe, doe ik met volle aandacht, met liefde en met koffie (heerlijk!).
En ondertussen blijf ik dromen. Want wie weet… komt die grotere gym er ooit. En dan drinken we daar samen die echt goeie koffie — tussen het trainen, lachen, zweten, kletsen en het leven leven door.
Tot die tijd blijf ik gewoon doen wat ik het liefste doe: mensen sterker maken. In lichaam, hoofd en hart.
Tussen de chaos door. Precies zoals het leven zelf.
