Soms zit je er zó lekker in dat je denkt: Ja hoor, ik ben echt on fire!

Sterk, fit, gefocust, alles loopt. Je traint lekker, voelt je vitaal en denkt bijna dat je je eigen motivatieposter bent.

En dan — BAM.

Mist.

Niet dat schattige mooie laagje over een weiland, maar van die dikke, kleffe, koppige hersenmist die je hersenen verandert in pap.

Dank je wel, overgang.

Met opvliegers waar je spontaan van gaat twijfelen of je niet in de vulkaanindustrie had moeten werken, en dat terwijl mijn voeten nog altijd koud blijven…

Maar een hoofd dat binnen drie tellen van “ik heb alles onder controle” naar “waar ben ik en waarom ligt mijn autosleutel in de badkamer?” gaat.

En alsof dat niet genoeg entertainment was, gooide mijn lijf er nog even een blessure bovenop.

Maar goed… Heel eerlijk: het was gewoon pure overbelasting.

Ik zat zo heerlijk in de flow, werd enthousiast, ging harder, nog een keer extra… en mijn lichaam zei:

“Rustig jij. We gaan even helemaal NIET.”

Terechte tik, maar wel op een moment dat je denkt: Waarom nu?! Ik zat er net zo lekker in!

Maar ja — klagen heeft geen zin.

Slachtoffer spelen trouwen ook niet.

Je kunt jezelf er een minuut mee vermaken, maar daarna heb je nog steeds dezelfde blessure, dezelfde mist en dezelfde hormonen die zich gedragen als een rockband op tour.

Want het leven is nou eenmaal én én.

Up én down.

Lachen én janken.

Flow én frustratie.

Sterk voelen én ineens geen trap opkomen.

Helder én verward.

Je goed voelen én je afvragen wat we met z’n allen in vredesnaam aan het doen zijn.

En dan het moeder-zijn…

Als er een kind even niet lekker gaat, schuift heel je binnenwereld automatisch in de overdrive.

Je wilt helpen, fixen, dragen, duwen — ook als dat niet kan.

En dan komt daar óók nog het echte leven overheen: verlies, rouw, emoties die je niet besteld hebt maar toch worden geleverd.

Plus de dagelijkse rompslomp: werk, afspraken, boodschappen, DE was, administratie…

Life goes on. Mist of niet.

Maar weet je?

Juist op die momenten, als je lijf even protesteert en je hoofd een wolkendek is, word je keihard herinnerd aan hoe ongelooflijk gezegend je bent als alles wél werkt.

Hoe bijzonder het is om je soepel, sterk, vrij en helder te voelen.

Dat vergeten we zooo snel, totdat het er even niet is.

Dus ja, ik ben een beetje uit de flow.

Mijn lijf heeft even op de rem getrapt. Niet dramatisch, wel irritant, zeker als het je werk is..

Mijn hoofd draait soms op een mistmodus.

Het leven springt verrassend enthousiast alle kanten op. Net als onze ADHD dochter, ook interessant trouwens, haha.. maar dat is weer wat anders.

Maar hey ik leef!

Ik leer.

Ik lach.

En ik ga door — want dat doet het leven ook.

Mist of niet, blessure of niet, rouw of niet: we bewegen altijd verder.

Soms hakkelend. Soms knallend. Soms warm, soms koud en soms verward.

En altijd met een beetje humor.

Want als je jezelf niet té serieus neemt, wordt het allemaal een stuk lichter.

En dat is precies waar ik nu ben.

In alle ups, downs, lowers, uppers — en toch gewoon vooruit!