Voorbereid? Absoluut niet. Maar ik doe het toch.

 

Van de week liep ik hard in de duinen.

Niet om een record te breken, niet volgens een strak loopschema. Gewoon wat frisse lucht happen en mijn hoofd leegstampen (voor zover dat kan – mijn hoofd is momenteel meer een flipperkast met 1000 ballen).

En toen gebeurde er iets onverwachts. Een stel wandelaars kwam me tegemoet. De vrouw keek me recht aan, zwaaide en riep:

“Wauw, wat ben je goed bezig! Te gek, ga zo door! You go kick some ass!”

BAM.

Kippenvel. Van één simpele zin.

Want hoe vaak gebeurt dat nou, dat iemand je spontaan aanmoedigt zonder reden?

Gewoon: ik zie je, je doet iets, en dat is goed.

En ik dacht: ja, dáár hebben we meer van nodig. Minder kritiek, minder vergelijken, meer cheerleaders.

Want eerlijk? Ik ben personal trainer, coach, moeder, partner, dochter, zus vriendin etcetera. Mijn dagen zijn vaak een mix van planningen, schema’s, sporten, dochtergesprekken, klanten, boodschappen, dieren verzorgen, koken. En ja, ik leg mezelf vaak de lat belachelijk hoog. I know.

Alsof ik áltijd de fitte coach moet zijn die alles op orde heeft.

Nou, dat is niet zo.

Soms ben ik die vrouw die een training halfbakken afraffelt, die stiekem liever een zak friet eet dan een smoothie-bowl, of die gewoon keihard moet lachen omdat haar pull-up meer wegheeft van een mislukte klimgeit.

En toch… dat maakt me niet minder fit of minder waardevol.

Het maakt me menselijk.

 

HYROX (zonder goede voorbereiding, echt waar)

Alsof mijn dagen nog niet uitdagingend genoeg zijn, heb ik me samen met mijn dochter ingeschreven voor een HYROX-achtig event.

Voor de fun. Voor de ervaring. Omdat ik een fysieke uitdaging eigenlijk heel tof vind en vooral ook voor het samen doen.

Ben ik voorbereid? Absoluut niet. Echt niet.

Ja ik heb een redelijke basis, maar ik heb geen strak schema gevolgd, geen eindeloze sleetjes geduwd of kilometers gesprint. De afgelopen maand was sporten vooral bezigheidstherapie, want rondom het overlijden van mijn vader was mijn energielevel niet zo best.

Maar ik ga dus tóch! Ik weet trouwens zeker dat mijn vader dat ook gedaan zou hebben in zijn fitte jaren, maar dat terzijde.

En eerlijk: ik vind het ergens geweldig dat mijn dochter en ik dit samen gaan doen. Want zij gaat erin met een lach en een flinke dosis energie, en we zien wel. En ik? Ik strompel er waarschijnlijk puffend met een knalrood hoofd achteraan, maar ik ga en wie weet verras ik mezelf nog.

 

De les in dit alles

Die vrouw in de duinen liet me zien dat één zin iemands dag kan veranderen. Dat we vaker mogen zeggen: “Goed bezig, ik zie je.”

En dat HYROX-avontuur met mijn dochter leert me dat het leven geen perfecte voorbereiding vraagt.

Niet in sport, niet in ouderschap, niet in werk, niet in rouw.

We denken vaak dat we eerst “klaar” moeten zijn. Sterker, fitter, strakker, beter voorbereid.

Maar de waarheid?

Sterk zijn is niet altijd overeind blijven staan. Sterk zijn is verschijnen. Meedoen. Ook als je niet perfect bent voorbereid.

 

Dus vandaag zeg ik dit tegen jou

Misschien denk je dat je eerst een sixpack moet hebben, of dat je training er perfect uit moet zien. Misschien denk je dat je pas goed genoeg bent als je álles onder controle hebt.

Maar geloof me, en ik heb dit al eens eerder gezegd: niemand ligt op z’n sterfbed te denken: “Had ik maar wat meer buikspieren gehad.”

Wat je wél onthoudt, zijn de momenten dat je meedeed. Dat je lachte. Dat je samen was.

Dus train. Lach. Doe mee.

Ook halfbakken, ook met friet achteraf, ook als je denkt dat je niet klaar bent.

En als jij het vandaag even nodig hebt om dit te horen, dan zeg ik het tegen je:

You go kick some ass!

Precies zoals je bent.