Over paarden, push-ups en pauzes zonder schuldgevoel

 

Afgelopen weekend had ik een prachtig plan: even helemaal niets moeten.

Een tweedaagse cursus met m’n paard. Buitenlucht, verbinding, leren in het zadel, beetje hinnikend filosoferen over het leven.

Twee keer per dag rijden, veel buiten zijn, niks dat “moet”.

Spoiler: ik trapte er weer in.

Want wat deed ik?

  • Twee keer per dag rijden – check.
  • Extra wandelen – check.
  • Hardlopen en oefeningen (push ups :)) doen omdat “dat toch lekker is” – check.
  •  Reflecteren, journalen, mijn jaarplanning herzien, oh ja en misschien m’n doelen nog iets aanscherpen – CHECK.

Rust nemen? Hmm, even kijken waar dat op de planning stond.

 

Hallo, ik ben Marielle, personal trainer en herstellend ‘moeten’-mens

 

Ik heb jarenlang gedacht dat “even niets doen” pas mocht als ik alles had gedaan.

En laat ik nou toevallig een hoofd hebben dat altijd meer verzint dan tijd toelaat.

– Ik moet echt vaker sporten (doe ik al 5x per week)

– Ik moet gezonder eten (eet 600g groente per dag, maar ja: die cappuccino hè…)

– Ik moet écht weer even stilzitten (maar dan dus wel effectief stilzitten – met reflectie en ademhalingstechniek natuurlijk)

Herken je ‘m?

Van wie moet dat eigenlijk?

“Even snel nog…”

“Ik moet alleen nog…”

“Ik mag eigenlijk niet klagen, maar ik moet echt nog zoveel.”

Van wie dan precies?

In 9 van de 10 gevallen: van jezelf.

Niet van je baas. Niet van je kinderen. Niet van je trainer.

Je eigen innerlijke drillinstructor is aan het woord. En die is streng.

 

Mijn paard? Die trapt er niet in

Hij voelt alles.

Als ik er fysiek wel ben, maar met mijn hoofd in m’n to-dolijst zit, dan stopt hij.

Dan kijkt hij me aan met die blik van: “Als jij niet echt meedoet, dan ik ook niet.”

En daar zit de les.

In het leven – net als in training – kun je niet forceren wat innerlijk niet klopt.

Je kunt jezelf wel opjagen naar het volgende doel, maar als je onderweg je verbinding kwijtraakt… wat ben je dan eigenlijk aan het trainen?

 

Sport, voeding en… verzachten?!

Kijk, ik ben gek op hard trainen.

Ik hou van structuur, van een doel najagen, van die high na een goede workout.

Maar wat ik steeds beter leer: herstel is net zo belangrijk als effort.

Niet alleen fysiek, maar ook mentaal.

Want wat heb je aan uitsluitend gezonde maaltijden als je er stress van krijgt?

Wat heb je aan een strak sportschema als je ondertussen je lijf negeert?

Gezond zijn is geen optelsom van perfecte keuzes.

Het is de optelsom van bewustzijn, plezier, en weten wanneer je gas geeft — en wanneer je gas terugneemt.

 

Mogen is sterker dan moeten

Ik leer het. Iedere week een beetje meer.

Ik mag bewegen omdat ik daarvan oplaad.

Ik mag gezond eten omdat ik me dan lekker voel.

Ik mag rusten — zónder schuldgevoel.

Ik mag falen. Ik mag groeien.

Ik mag mild zijn, zelfs als mijn hoofd roept dat ik door moet.

En weet je? Dat maakt me niet minder ambitieus.

Dat maakt me sterker. Vrijer. Duurzamer.

 

Dus vandaag?

Vandaag kies ik ervoor om te bewegen omdat ik dat wíl.

Niet omdat het op m’n schema staat.

Vandaag kies ik voor voeding die me voedt én blij maakt.

Vandaag laat ik het moeten even in de paddock staan.

En morgen? Morgen zie ik wel weer.

Want soms is de sterkste spier die je kunt trainen…

je mildheid.

 

Liefs,

Een moeder van drie, personal trainer met ambitie én een koppig hoofd,

onderweg naar meer rust, minder ‘moeten’,

en een leven waarin gezondheid ook gewoon leuk mag zijn.

 

En wil je jezelf herkennen?

Denk dan eens aan wat je vandaag allemaal van jezelf ‘moet’.

Schrap er eens eentje. Gewoon omdat het kan

En kies er eentje die je vandaag gewoon mag doen — omdat jij dat wil. Omdat jij er zin in hebt.

Wedden dat je je morgen sterker voelt?