Niet topfit, wel terug – en dat is al krachtig genoeg
Eerlijk? Mijn leven is sowieso al een soort bootcamp.
Niet de versie met gezellige muziek en een zonnetje, maar de versie waarin je probeert een smoothie te maken terwijl er drie kinderen tegelijkertijd op verschillende toonhoogtes roepen: “Mammmmm!”
Waar je ’s ochtends opstaat met een plan en je ’s avonds denkt: wat heb ik eigenlijk allemaal gedaan?
Waar je een business runt, een man hebt met z’n eigen bedrijf (lees: ook een extra agenda in huis) en drie opgroeiende dochters die je soms het gevoel geven dat je in een permanente realityshow leeft. Zonder pauzeknop.
Dus nee, er hoeft niet veel te gebeuren of het is ineens een soort storm in een toch al vol schema.
En toen werd ik ziek.
Niet ernstig, maar wél het soort ziek waarbij zelfs thee zetten voelt als klimmen op de Mont Blanc. Bank – bed – toilet – repeat. En zoals dat gaat: mijn lijf lag stil, maar mijn hoofd draaide overuren.
“Je zou nu eigenlijk moeten trainen.”
“Je loopt achter.”
“Je hebt geen tijd om ziek te zijn.”
“Kom op, gewoon even doordouwen.”
Zóveel gedachten. Zó streng. En ook: zó herkenbaar.
Want we hebben gemiddeld 60.000 gedachten per dag.
En nee, lang niet allemaal zijn ze waar. (Sterker nog, als je sommige hardop zou zeggen, zou je jezelf keihard uitlachen.)
Gelukkig heb ik inmiddels geleerd:
je hóeft niet alles te geloven wat je denkt.
Ik laat me niet meer opjagen door die stem in mijn hoofd die roept dat ik achterloop, niet goed genoeg bezig ben of iets ‘moet’ omdat het zo in de planning stond.
Want de realiteit was simpel: m’n lijf zei nee.
En ik mocht luisteren.
Rust nemen.
Herstellen.
En daarna weer beginnen – stap voor stap.
Inmiddels ben ik er weer. Aan het werk. Aan het trainen. Alleen nog niet op volle kracht.
Maar wel in beweging. En dat is genoeg.
Wat ik de afgelopen tijd opnieuw heb geleerd:
Goed voor jezelf zorgen is geen luxe, het is de basis.
En dat mag ook gewoon leuk zijn.
Sterker nog: dat móét leuk zijn, vind ik.
Want alleen dan houd je het vol. Alleen dan voel je je écht beter. Alleen dan werkt het.
Bewegen hoeft geen straf te zijn. Niet iets dat moet. Niet iets waar je pas recht op hebt als je 100% fit bent.
Juist als je moe bent, uit balans, druk of een beetje blehh – juist dan is een beetje beweging goud. En dat mag klein zijn. Een wandeling. Een rustige training. Even rekken, even ademen, even jezelf weer voelen.
Want weet je wat het verschil maakt?
Doen wat wél kan.
Binnen de chaos. Binnen het leven. Binnen jouw mogelijkheden van dat moment.
Niet alles of niets – maar gewoon: iets.
En dat is altijd mogelijk.
Dus nee, ik ben nog niet op volle kracht. Maar ik beweeg. Ik zorg voor mezelf. Ik kies bewust. Niet uit discipline, maar uit liefde.
Voor mezelf.
Voor m’n energie.
Voor het leven dat ik leid – en leef.
En als jij je ook in zo’n fase bevindt – druk, moe, niet helemaal fit, met een hoofd dat overuren draait – dan wil ik je dit meegeven:
Je hoeft niet te wachten tot het perfect is.
Tot je agenda leeg is.
Tot je energiepeil weer op 100 staat.
Je mag beginnen. Vandaag. Op jouw manier.
Want iets doen – hoe klein ook – is altijd beter dan blijven hangen in alles wat even niet lukt.
Dus hier ben ik weer. Niet topfit, wel terug.
En dat is – in mijn drukke, chaotische, liefdevolle leven – méér dan genoeg.
