Vakantie als personal trainer op een boot met gezin

Sommige mensen gaan op vakantie naar een resort, zetten hun zonnebril op, leggen hun handdoek neer en blijven drie weken horizontaal.

Ik niet. Ik ga met mijn gezin op een boot. Klein, knus, wiebelend. Met kinderen.

Met mij — een vrouw met een serieuze bewegingsdrang.

En met mijn man, die thuis leeft tussen groot materieel en een mannenwereld vol testosteron, maar nu ineens met alleen maar vrouwen zit. Met alle vier onze energie, ideeën en buien. Dat vraagt soms wat schakelen en dat kan hij gelukkig.

Ochtendgym aan wal

Elke ochtend stap ik als eerste van boord. Hardloopschoenen aan, hond mee, klaar voor actie. Ik zoek een stukje gras, een trap, een bankje… en voilà: mijn sportschool.

Squats met uitzicht op het water, planken terwijl de zon opkomt, soms zelfs een sprintje langs de kade.

Dat uurtje alleen aan wal is goud waard. Het maakt mijn hoofd leeg, geeft mijn lijf wat het nodig heeft en zorgt dat ik daarna weer met een glimlach terugstap op onze mini-drijvende wereld — waar het ontbijt al in volle chaos is begonnen.

Leven als personal trainer én moeder

Thuis draait mijn leven vaak om plannen, trainen, klanten motiveren en zorgen dat iedereen in het gezin op tijd op de juiste plek is. Als personal trainer ben ik gewend anderen te helpen het beste uit zichzelf te halen — maar als moeder? Dan wordt dat spelletje soms nóg uitdagender.

Je wil een voorbeeld zijn: laten zien dat beweging leuk is, dat gezond eten normaal is, dat je jezelf mag uitdagen. Tegelijkertijd wil je je kinderen ook gewoon laten zijn wie ze zijn. Dat betekent dat er soms een bord friet naast een smoothie op tafel staat, of dat ik meedoe aan een zwemwedstrijdje… vlak nadat ik al een soort van serieuze training heb gedaan.

En dan zijn er nog de gedachten die nooit stoppen: Krijgen ze genoeg beweging? Heb ik genoeg tijd voor ieder apart? Voel ik mijn vader niet te veel op afstand in deze periode? Hoe zorg ik dat ik zélf opgeladen blijf?

Op de boot wordt dat allemaal uitvergroot. Er is minder ruimte om je even terug te trekken, maar ook meer momenten waarop je écht samen bent. Ik merk dat ik continu zoek naar balans tussen coachen, moederen, zorgen en gewoon genieten.

Gemis en ruimte

Ik mis het training geven — de energie van mensen, de groepen, het zien van progressie. Maar deze pauze dwingt me om zelf ook te vertragen. En dat is nodig.

Zeker nu mijn lieve vader op zijn eigen tempo afscheid neemt van het leven. We hebben nog even… en in dat even zit alles. Soms voelt het zwaar, soms laat ik het varen (letterlijk) en duik ik volledig in het moment met mijn gezin.

Patat én kleurrijke groenten

Ons eten is net als deze vakantie: vol tegenstellingen. Overdag maak ik kleurrijke borden met groente en eiwitten, ’s avonds kan het zomaar patat met mayonaise zijn.

Niet te streng, niet te los. Want vakantie is geen voedingsschema en het leven al helemaal niet.

Knus, uitdagend en vol leven

Op een boot leer je dat ruimte niet gaat over vierkante meters, maar over de mensen met wie je die vult. Dat krapte soms ook warmte geeft. Dat een knuffel of een lach ineens meer ruimte maakt dan een extra kajuit ooit zou doen.

Dus hier zit ik. Met mijn gezin. Met mijn vader in gedachten. Soms aan wal, soms op het schip. Met mijn hart open voor alles wat er is: chaos, stilte, lachen, huilen, patat, planken, zonsondergangen.

En terwijl de golven zachtjes tegen de romp klotsen, denk ik:

Ja. Dit is het. Leven.