De afgelopen weken lagen mijn hardloopschoenen stof te happen. Niet omdat ik ineens lui ben geworden (al had dat ook best lekker geklonken), maar omdat mijn galblaas besloot: ik kap ermee. (een soort van) En hup, daar lag ik na een operatie. Personal trainer → uitgeschakeld. Coach → tijdelijk zonder plan. Moeder → tja, moeders hebben nooit pauze, operatie of niet.

En geloof me: dit had ik niet even “gemanifesteerd”. Je kunt nog zóveel yoga doen, groene smoothies drinken of affirmaties mompelen voor de spiegel, maar je galblaas trekt zich daar geen bal van aan.

En tóch… geloof ik in de kracht van je gedachten. In hoe je praat tegen jezelf. In een positieve mindset die je helpt door lastige dagen heen. Ik zie het bij klanten, ik ervaar het zelf. Maar laten we eerlijk zijn: we zijn er wel een beetje in doorgeslagen. Alsof geluk en succes een soort IKEA-pakketjes zijn geworden. Volg de handleiding — ochtendroutine , high-vibe mindset , sport , manifestatiekaartje — en tadaaa: je droomleven.

Nou, ik kan je vertellen: mijn galblaas had dus lak aan die handleiding.

Topsport zonder sportoutfit

Herstellen klinkt misschien als stilzitten. In de praktijk voelde het meer als een topsport waar je geen medaille voor krijgt. Mijn lijf was fulltime bezig met herstellen, terwijl mijn hoofd riep: ik doe niks. En dat is lastig voor iemand die normaal leeft van schema’s, beweging en actie.

Ik mis het trainen. Ik mis de energie. Maar langzaam merk ik: mijn lichaam doet wél iets. Elke dag een stapje vooruit. Eerst een blokje om. Toen een wandelingetje. En dat tempo? Soms voelde dat alsof ik net zo langzaam ging als de slak die ik laatst fotografeerde. Maar dan keek ik naar een winderige selfie van mezelf — haren alle kanten op, knalrood hoofd — en dacht ik: hé, zo langzaam gaat het helemaal niet.

Koffie, chaos en bankdrukken

We leven in een fix-it maatschappij. Alles lijkt maakbaar. Strakker lijf? Train harder. Gelukkiger worden? Mediteer meer. Succesvoller? Denk groter. En natuurlijk, gezonder eten, bewegen en doelen stellen helpen écht. Ik ben de eerste die dat zegt.

Maar die drang naar perfectie… die werkt eerder verlammend. Want nieuwsflash: mijn ochtendroutine is tegenwoordig vooral koffie en chaos. En de afgelopen weken bestond mijn “bankdrukken” vooral uit liggen… Op de bank… Zonder halters.

En tóch hielp die positieve mindset me. Niet omdat het ellende voorkwam, maar omdat het me kracht gaf om ermee om te gaan. Om te zien dat stilstand óók vooruitgang kan zijn.

Dus… wat nu?

Langzaam bouw ik weer op. Ik ga binnenkort weer (rustig) sporten. Ik ben weer ietsje fitter. Elke dag een beetje meer. En ondertussen leer ik dat sterk zijn niet altijd betekent dat je méér doet. Soms betekent het dat je durft te vertragen. Soms betekent het dat je gewoon verschijnt, ook als je niet klaar bent.

En misschien heb jij dit nodig als schop onder je kont. Want ook jij hoeft niet te wachten tot je er “helemaal klaar voor bent”. Misschien betekent dit voor jou dat je wél de sportschoenen aantrekt. Of juist dat je eindelijk een keer rust neemt. Jij weet wel wat nodig is ;).

Beide is goed. Beide is sterk.

Dus onthoud dit: het hoeft niet allemaal maakbaar te zijn. Het hoeft niet perfect. Zelfs een slak komt vooruit.