“Jij waarschijnlijk ook. En dat is precies genoeg.”

Misschien val ik in herhaling, maar…Er zijn momenten dat ik mezelf zie rondrennen en denk:

“Hoe dan? Hoe dóe ik dit allemaal?”

Moeder zijn.

Sportcoach.

Personal trainer.

Eigen bedrijf.

Dieren.

Relatie met een man die óók een eigen bedrijf heeft (dat is eigenlijk een tweede huishouden).

En dan een dochter met ADHD, waardoor elke dag begint of eindigt met minimaal één verrassing (meestal meer) die totaal niet in het script stond.

Soms voelt het alsof ik een soort personal-assistant-busje ben dat maar blijft rondscheuren zonder navigatie, haha.

En intussen… die moderne meetlat

 

Serieus, wie heeft dat ding verzonnen?

Je moet sportief zijn, maar niet doorslaan.

Slank, maar niet té mager want “dan is het ongezond”.

Grenzen aangeven, maar ook empathisch blijven.

Je kind structuur bieden, maar niet te strak.

Koolhydraten vermijden, maar ook zien als brandstof.

Koffie mag niet, behalve als er nieuw onderzoek zegt dat het juist weer wél mag.

Alles moet in balans, maar niemand vertelt waar die balans ligt.

Volgens mij staat die meetlat zelf ook niet helemaal stabiel.

We doen allemaal maar wat (ik dus ook)

 

Want eerlijk — wie van ons heeft de handleiding “Het Leven Voor Gevorderden” gekregen?

Ik niet.

Meestal improviseer ik.

Soms met flair.

Soms alsof ik drie pannen op het vuur heb, een kind dat iets kwijt is, een klant op de app, en ergens een hond die geluiden maakt waarvan ik denk: “Dit had niet moeten gebeuren.”

En ja, ook als coach laat ik heus weleens een steek vallen.

Ik motiveer iedereen om slim te trainen, grenzen te voelen, en rust te pakken.

En ondertussen denk ik zelf:

“Zou toch lekker zijn om 5 kilo in 1 week kwijt te raken… kneiterstrak en mega fit te zijn en dan meteen door naar die halve marathon. Of de hele, wel ja.. Alles kunnen eten zonder aan te komen. Of een wereldreis. Of een sabbatical. Of een dekentje. Op de bank, alleen. Ja, dát lijkt me wat.”

Welkom in mijn hoofd.

 

Maar toch lukt het me meestal wel… en dat inspireert me

Niet omdat ik de regels ken — die zijn er toch nooit echt.

Maar omdat ik blijf bewegen.

Beetje bij beetje.

Met humor.

Met mildheid.

Met de wetenschap dat het leven fases heeft.

Chaos ook.

En dat alles uiteindelijk weer gaat liggen, net als de mist in mijn hoofd, soms.

En het helpt dat ik inmiddels weet:

“Van alles een beetje” is geen zwakte, het is een levensstijl.

En een hele gezonde ook.

Net zoals:

“Wel de smaak, niet de calorieën.”

Topstrategie. Love it!

Mits je niet drie verschillende repen tegelijk neemt — discipline, mensen, discipline!

 

En ja: rust hoort óók in het plan

Ook al ben ik beter in sportplannen dan in rustplannen.

Ik leer het wel.

Met vallen, opstaan, en af en toe een blessure die me vriendelijk doch dringend vertelt dat ik even op de rem mag trappen.

Hoe ik het doe?

Nou… zo:

Ik stuntel.

Ik lach.

Ik ben streng en zacht tegelijk.

Ik ren, ik stop, ik vloek, ik til dingen op, ik laat dingen vallen, ik droom groot, ik faal klein, ik geniet tussendoor, en ik doe elke dag wat op dat moment het beste voelt.

Niet perfect.

Niet volgens de meetlat.

Maar volgens mij.

En dat is precies genoeg.

 

En hopelijk helpt het jou ook om die meetlat vandaag even in een kast te leggen waar je ’m voorlopig niet terugvindt.